Ոմանց համար այլոց մահը առիթ է գրելու, ուրիշների համար այն սուգ է ու վիշտ

Ոմանց համար այլոց մահը առիթ է գրելու, ուրիշների համար այն սուգ է ու վիշտ

Ցանկացած մարդ, ով գրում է որևէ հոդված կամ ֆեյսբուքյան գրառում, բնականաբար ակնկալում է, որ այն կարդացողների ու հավանողների թիվը մեծ լինի: Որքան էլ մարդն ասի, որ իրեն չեն հետաքրքրում լայքերը, իրականում այնքան էլ անկեղծ չի, քանի որ ցանկացած մարդու հաճելի է, երբ իր հոդվածը կարդացողների կամ գրառումը հավանողների թիվը մեծ է լինում:

Հավանաբար այդ է նաև պատճառներից մեկը, որ կա մարդկանց մի զանգված, ով առիթը բաց չի թողնում ցանկացած իրավիճակում արտահայտել իր մոտեցումն ու կարծիքը, համեմելով այն իր քաղաքական պատկերացումներով, անկախ նրանից որքանով է դա տեղին կամ որքանով է դա բարոյական տվյալ պահին, զուտ մարդկային առումով:
Շատերի համար ցանկացած իրադարձություն հանդիսանում է սոսկ որպես մոտիվացիա ինքնահաստատվելու ու հանրության առջև սեփական մտքերը շաղ տալու համար:

Օրինակ մեկը կարող է բանակ մեկնող նորակոչիկի համար գրել իշխանության զոհասեղանին դրվող մատաղացուներ, առանց հաշվի առնելու, որ այդ տողերը կարող են կարդալ և այդ նորակոչիկի ծնողները ու եթե մի գեղեցիկ օր այդ զինվորների ծնողներից մեկը նրան փողոցում մի ապտակ հասցնի յուր որդուն մատաղացու անվանելու համար, անմիջապես նույն հոդվածագիրը սեփական անձը կվերածի զոհի, բայց արդեն հանուն ժողովրդի ու հանուն ազատ խոսքի:

Ու այդպես մարդկային այդ տեսակը պատրաստ է շարունակաբար ու սրբապծորեն տրորել ցանկացած արժեք, միայն թե ձեռք բերի փայլուն հոդվածագրի համբավ:
Երևանում տեղի ունեցած ողբերգական ավտովթարը, որի արդյունքում զոհվեցին երկու ոստիկան, շատերի համար հանդիսացավ հերթական առիթը, որի միջոցով կարող են վաստակել հերթական լայքերը, ձեռք բերել «անաչառ» վերլուծաբանի անուն, կրկին առանց հաշվի առնելու, որ այդ տողերը կարդում են նաև մահացածների հարազատները, ընկերները: Վերջապես եթե իրենց համար այլոց մահը առիթ է գրելու, ուրիշների համար այն սուգ է ու վիշտ:

Այն, որ Հայաստանում կա անպատժելիության որոշակի մթնոլորտ, կա կոռուպցիոն ոչ ցածր աստիճան փաստ է ու դժվար հերքելի, սակայն մարդկային ողբերգությունը վերածել քաղաքական մոտեցումների ու հայացքների արտահայտման, մեղմ ասած այնքան էլ գեղեցիկ չէ:

Երբ, ոմանք հայտարարում են, որ երկու ոստիկանները համակարգի զոհերն են, դրանով վիրավորում են նույն զոհված ոստիկաններին ու նրանց հարազատներին:

Իհարկե Հայաստանում կա համակարգային խնդիր, բայց մարդկային պարզ բարոյականությունը թելադրում է, որպեսզի զոհվածների մարմինները մինչ հողին հանձնելը գոնե լռել այդ մասին: Համակարգը անդեմ ու ամորֆ մարմին չէ, այն կազմված է մարդկանցից ու երբ դուք զոհվածներին շրջանցելով մեղքը բարդում ենք նրանց գործընկերների վրա, ապա դա առնվազն փարիսեցիություն է, քանի որ իրականում դուք բոլորին եք համարում այդ համակարգի անդամներ:

Կրկնում եմ Հայաստանում առկա են բազմաթիվ խնդիրներ և լոկալ և համակարգային առումներով, բայց այդ ամենի մասին կարելի է գրել մեկ այլ առիթով: Եթե կարծում եք միակ պայծառատեսն ու խորաթափանցը, միակ անաչառն ու անկաշառը, միակ անսասանն ու չծախվածը, միակ պայքարողն ու իրական ընդդիմադիրը դուք եք, ապա քավ լիցի, այդպես էլ կարծեք, ձեր իրավունքն է: Բայց մինչ հերթական «ապացույցի» շաղ տալը, գոնե մի քիչ համբերություն ունեցեք, թե՞ վախենում եք ակտուալությունը անցած կլինի:

Վերջապես ժողովրդավարական, իրավական առումներով կայացած երկրներում նույնպես տեղի են ունենում ողբերգություններ ու ավտովթարներ, սպանություններ ու հազար ու մի տեսակի հանցագործություններ, բայց եթե կայացած է պետությունը վերը նշված արժեհամակարգային առումներով, հետևաբար կայացած է լինում նաև քաղաքացիական հասարակությունը, իսկ նման հասարակությունը երբեք ավտովթարից մահացածներին չի անվանի համակարգի զոհեր, հանդես բերելով նրբանկատություն ու տարրական հարգանք զոհվածների հանդեպ:

Արմեն ՄԱՐՏՈՒՆԻ

Հետևեք մեզ նաև Telegram-ում